Mijn naam is Enzo Pérès-Labourdette en ik ben geboren in 1991 in een mooi stadje in Zuid-Frankrijk, Le-Puy-en-Velay. Ons familieleven speelde zich altijd af in de keuken waar mijn kleurrijke familie verhalen vertelde over alle plekken waar zij ooit opgroeiden. De ene oma over Algerije, de andere over Engeland. Mijn opa vertelde over zijn familie die in India had geleefd terwijl in zijn pan een curry pruttelde, zo verzamelde ik als klein kind verhalen en gerechten uit alle windstreken.

Op mijn zevende verhuisden we naar Nederland. Ik sprak geen woord Nederlands, dus communiceren via taal ging niet. Ik ontdekte al snel mijn talent voor tekenen, zo kon ik beeldend verhalen vertellen aan mijn klasgenootjes. Ik maakte tekeningen van de dingen die ik dat weekend had gezien, of dingen die ik helemaal niet had gezien maar waarvan ik wel wist dat ze indrukwekkend zouden zijn; de waarheid met een beetje flair zou ik zeggen.

Zodra ik op de middelbare school kwam werd het leven moeilijker. Het meest opvallende homootje van de school zijn is niet helemaal de beste strategie op die leeftijd. (We hebben het over de tijd voordat Lady Gaga en Glee bestonden). Het was een moeilijke periode die ik doorkwam met mijn voorliefde voor verhalen. Door te tekenen of verhalen te schrijven over grootse dingen die ik in de toekomst zou meemaken kon ik ontsnappen naar een wereld waar ik zelf de regie had. Aan het einde van de middelbare school zou ik geneeskunde gaan studeren maar een vriendin van me was het daar zeker niet mee eens en schreef me in voor een nationale kunstwedstrijd. Ik flansde last-minute een kunstwerk in elkaar en werd zo tweede van Nederland! Ik zag dat als teken dat ik voor mijn passie moest gaan en schreef me uiteindelijk in voor de kunstacademie. Daar liet ik de moeilijke periode achter me en besloot ik dat ik me niet door angst zou laten leiden in het leven.

Le-Puy-En-Velay, m’n geboortestadje in Frankrijk.

Zo bedacht ik me tijdens mijn studie dat ik dolgraag voor The New York Times wilde werken terwijl ik nog nooit als illustrator een klant of ervaring had gehad, maar toch maakte ik een portfolio-website en mailde ze. Op deze manier kreeg ik tijdens mijn studie al mijn eerste grote opdracht voor The New York Times wat weer leidde tot andere bijzondere opdrachten. Zo heb ik mogen illustreren voor klanten als: National Geographic, The NewYorker, Maison Valentino en Dolce & Gabbana. Mijn werk is tentoongesteld in veel Nederlandse musea zoals het Stedelijk, De Fundatie en het Kunstmuseum Den Haag. Ik heb drie kinderboeken geschreven en er nog meer geïllustreerd waarmee ik  een aantal grote prijzen binnen mijn vakgebied won waaronder de prijs voor het best verzorgde boek en een trofee van het  Amerikaanse Communications Arts. Mijn favoriete kunstproject waar ik recent aan werkte is een nieuw monument voor Amsterdam Oost, waarin ik in opdracht van de gemeente en de buurtbewoners kon laten zien dat de queer-gemeenschap welkom is in de buurt.

Mijn eerste woordje was ga-ko (gateau), Frans voor koekje… heel toepasselijk!

Één van mijn eerste creaties getiteld ‘8 men’, gemaakt met een beetje hulp van mijn Engelse opa.

Voor één van mijn kinderboeken ben ik naar Spitsbergen gereisd (Een eiland vlakbij de Noordpool), waar ik met een bioloog op pad ging om te kijken hoe klimaatverandering het eiland heeft beïnvloed. Door de smeltende gletsjers  zag ik daar met eigen ogen hoe snel onze wereld door de opwarming van de aarde verandert. Ik besloot dat ik milieuvriendelijker wilde leven, daardoor ben ik door de jaren heen steeds minder dierlijke producten gaan eten en steeds meer plantaardig. In 2022 besloot ik mee te doen aan Heel Holland Bakt om aan Nederland te laten zien hoe lekker en mooi je diervriendelijk kan bakken, en ik won!

Eigenlijk heeft alles wat ik heb meegemaakt ertoe geleid dat ik nu doe wat ik doe: verhalen verzamelen én vertellen. Verhalen over mensen die uit alle hoeken van de wereld komen, over opgroeien als deel van de queer-gemeenschap. Verhalen over onze planeet en hoe we duurzamer  moeten leven, beter voor haar moeten zorgen. Door hoe ik ben opgegroeid heb ik een hekel aan mensen die neerkijken op anderen. Ik geloof dat empathie leidend moet zijn in het leven, waarbij het niet uit moet maken of het over mensen of dieren gaat.

Daarbij leef ik naar het advies van mijn oma: ‘Het leven is te kort om een lul te zijn.’

Jong geleerd is oud gedaan.

“ Daar liet ik de moeilijke periode achter me en besloot ik dat ik me niet door angst zou laten leiden in het leven. “